Safari’s, Malaria test en afronden van het onderzo

Ondertussen ben ik bekomen van de beklimming van de Mulanje Mountain en zijn mijn voeten weer hersteld.
Daarentegen sinds twee weken ziek- zwak- misselijk- kiplekker- ziek- zwak- misselijk enz. Mag ook wel na 2,5 maand zonder klachten door te zijn gekomen! Getest op Malaria voor de zekerheid want je maakt jezelf hier helemaal gek als je je even niet lekker voelt in een werelddeel als Afrika. Ebola was hier nog niet toch? Heeft er laatst niet iemand in mn gezicht gehoest? Heeft een mug me ondanks de DEET, Lariam en klamboe toch te pakken gekregen?
Gelukkig was het geen Malaria, maar waarschijnlijk uitdrogingsverschijnselen. Ik ben al niet een grote drinker en na 2,5 maand ongeveer iedere dag 36 graden geeft mn lichaam het op.
Maris is een goede zuster en verplicht me tot het drinken van minimaal 2 liter water inclusief de heerlijke zakjes ORS (dank Cindy). Verder lekker rustig aan en zo zit ik hier nu dit verhaal te typen in een lodge in Zomba, met een fruitsalade van aardbei, mango en banaan achter de kiezen, terwijl Maris en Annemiek (een Nijmeegse vrijwilligster van een andere dovenschool in Malawi) het plateaux aan het beklimmen zijn, de bikkels!

We hebben niet stilgezeten de afgelopen weken.
Jurk op maat laten maken  Helaas niet bij een lokaal mannetje met ouderwetse naaimachine maar bij Mr. Portugese (zoals hij zichzelf noemt), waarvan ik hem verdenk dat het een pakistaan is, en de man die voor veel Europese vrijwilligers hier in Zomba de kleding maakt.
Aan ons onderzoek gewerkt  Uiteindelijk na veel aanpassingen, hersenkronkels, uren in de stoffige bibliotheek, tijdsdruk en tussen de uitstapjes door hebben we naar ons idee een goed eindproduct weten te leveren wat de leerlingen zou voor moeten bereiden op hun communicatie met horende mensen in de buitenwereld.
Nog meer souvenirs gekocht  Even logistiek kijken hoe we het doen met onze twee grote koffers propvol souvenirs want dat gaat natuurlijk niet lukken in een mini-bus. Alles is hier zo mooi. Ik doe echt mn best om kritisch te zijn maar door de lol in het afdingen en de redelijk lage prijzen zal uiteindelijk mn hele huis in Afrika sfeer ingericht kunnen worden.
Huis geregeld voor onze laatste week aan het meer  Niels en Olga uit Nederland hebben we ontmoet in Zomba twee weken terug. Zij huren een huis voor een prikkie aan het meer en niet geschoten is altijd mis dus hebben we gevraagd of we wanneer zij in Zambia zijn het huis voor een week kunnen huren! BINGOOOOO. Dat wordt vanaf 12 december een week genieten van de zon, het meer en witte stranden.

Het hoogtepunt van de afgelopen weken was toch wel onze safari naar South Luangwa, Zambia.
Helaas was de safari gids die de slangen uit de bomen haalt, aangeraden door onze nederlandse safari familie, iets te prijzig voor ons tweeën. Dus kozen we voor een iets schappelijker prijsje (rib uit mn lijf maar once in a lifetime!) van ongeveer 415 dollar bij KIBOKO safari’s. Jaja, Gillinde en Willem-Jan, kunnen we bij thuiskomst mooi battelen om de mooiste foto’s.
Op woensdagochtend 04.00u. ging de wekker (echt mijn tijden). Paul zou ons naar de bus brengen in Blantyre. We hadden voor de gelegenheid maar twee plekjes gereserveerd in een luxe AXA bus.
1,5 te vroeg, en wonder boven wonder in de kou en motregen, stonden we te wachten op de bus.
Na een reis van ongeveer 5 uur kwamen we aan in de hoofdstad Lilongwe. Hier hebben we de rib uit ons lijf gedoneerd bij het kantoor van KIBOKO safari’s en dollars gehosselt voor ons visum.
Diezelfde middag ontmoeten we Martijn, een echte Ossenaar, met een goed Brabants accent (net thuis). Met hem en twee vrienden van hem zijn we een paar dagen later uit eten gegaan. Dat werd iets later dan verwacht en eenmaal terug bij het terrein van de kerk (daar hadden we een kamer bij gehuurd) waren de poorten al dicht. Maar, wij niet te flauw, even getest of het klimmen haalbaar is en toen met rok en al over de poort heen geklommen. Vervolgens ging het alarm nog af wat voor een goede hartverzakking zorgde en eenmaal veilig in de kamer wees Maris me er nog op dat er ook een waakhond had kunnen zijn. Godzijdank (wij sliepen tenslotte wel bij de priester) niemand te bekennen en ook geen rabïus gekregen van de waakhond.

Oke, terug naar de safari. De volgende dag op weg naar Zambia, ook een rit van 5 uur in de KIBOKO auto met 5 anderen uit Canada, Engeland en Duitsland. Heel fijn gezelschap maar net zoals op de Mulanje Mountain zijn de Dutchies toch wel de sfeermakers. Maris vooral in dit geval want ik heb naast de dieren vooral genoten van de pijnstillers.
We verbleven op een prachtig kamp, Track & Trail, waar KIBOKO grote tenten heeft staan voor de gasten. Gelukkig zijn de tenten bestand tegen bavianen, want de broed tijd is hier begonnen en die rennen dus gewillig achter elkaar aan het kamp door.
Zoals je aan de foto’s kunt zien vielen we met onze neus in de boter. Luipaard, olifanten, leeuwen, everzwijnen, zebra’s, krokodillen, nog meer hippo’s en de prachtigste vogels hebben we vast weten te leggen op camera. Ook deze tijd van het jaar met alle kleine varianten van alle dieren is erg mooi om te zien. Iets minder leuk als de moeder olifant uit de olifanten kudde die recht voor de auto oversteekt haar kind wil beschermen en wild met haar oren flappert zodat ze iedereen in de open jeep laat weten dat we niet dichter bij mogen komen. Op zo’n moment vertrouw je echt op het inschattingsvermogen van de gids. Gelukkig zet hij zijn motor af en nog gelukkiger zijn we als de olifanten moeder besluit dat we nu geen dreiging meer vormen en weg loopt.
Naast al het natuur en wildlife is er nog tijd om naar ‘Aunt Lydia’s hair saloon’ te gaan om de haren van Maris in te laten vlechten.
Nu lijkt het al helemaal alsof ze in het verkeerde land is geboren want naast de echte afrikaanse haarstijl is zij ondertussen al zo bruin dat ze pas ‘muzungu’ roepen als ze mijn blonde en blanke hoofd voorbij zien komen. (Ja ja het is hier nog altijd warmer dan 35 graden en ik smeer me dus braaf nog in met factor 30 of 50)

Naast alle prachtige avonturen zit ons project er bijna op. De examens zijn begonnen. Dat loopt nogal anders dan in Nederland. De leerlingen moeten buiten wachten (Lees: door het raam spieken) zodat de leraar de toets op het bord kan schrijven. Er zijn geen middelen om alle toetsen uit te printen en dus gaat het lekker old-fashioned, alles met de hand.
Weer pijnlijk om te zien hoe laag de leerlingen scoren op de wiskunde toets waar je maanden hebt geprobeerd hun kennis over bij te spijkeren. Bij 10 van de 20 vragen is de docent echter tevreden omdat ze tenslotte de helft goed hebben. Je kunt het optimisme noemen, maar voor mijn gevoel beperkt het de motivatie om de langzame leerlingen ook mee te krijgen, want ja helaas zijn dat er nogal wat.
Mijn gevoel om mijn aanwezigheid zo nuttig mogelijk te maken wordt vooral bevredigd door de bijles die ik sinds een aantal weken geef aan een meisje uit mijn klas. Iedere dinsdag en donderdag bezoek ik haar en haar tante na schooltijd. Ze wonen in een klein huisje net buiten de muren van het project. Het is een geluk dat haar tante haar naar deze school heeft gehaald. Het meisje heeft tot voor kort alleen nog regulier onderwijs gevolgd (ze is nu 14) en kende toen ik hier aan kwam geen enkel gebaar. Mijn motivatie om haar te helpen kwam dan ook voort uit de situatie waarin ze een ander meisje in haar hand beet. Naar mijn idee omdat ze een andere manier van uitdrukken van haar frustratie door te praten of gebaren niet beheerst. Twee maanden verder kent ze de basis gebaren, zie je haar vrienden maken en het belangrijkste, zie je haar lachen.

Volgende week nemen we afscheid op de groep met echte hollandse spellen zoals koekhappen, spijkerpoepen, stoelendans en parcours lopen. Leuk om iets voor alle 160 kinderen te kunnen doen. We drukken voor iedere klas een klassenfoto af en hopen alle foto’s en filmpjes van het project nog op een DVD te kunnen zetten zodat we die kunnen kijken de komende dagen.

Genoeg info voor vandaag, ik zou zeggen geniet van de foto’s!
Ons volgende reisverslag zal met een prachtig uitzicht op Lake Malawi geschreven worden!

Nog 4 weken!
Liefs en een dikke kus van mij